De orbitaalsnelheid aan de bodem heeft een vergelijkbare invloed als de stroomsnelheid: een hogere snelheid betekent meer dynamiek. Echter, waar hoge stroomsnelheden vooral optreden in de geulen en vooral het gevolg zijn van het getij, komen hoge orbitaalsnelheden aan de bodem juist ook voor in ondiepe gebieden en vooral in meteorologisch dynamische periodes (stormen). Gebieden met hogere orbitaalsnelheden zijn zandiger -slib kan immers niet bezinken en wordt naar elders getransporteerd- en kennen andere biota dan rustiger gebieden. De voor biota optimale orbitaalsnelheid verschilt per soort.

Het is belangrijk om te realiseren dat de hier weergegeven representatieve orbitaalsnelheden geen gemeten data betreft maar gebaseerd is op modelbewerkingen die ook gebruikt zijn voor het maken van de huidige ecotopenkaarten.

Hier zijn de rms (root-mean-square) orbitaalsnelheden aan de bodem gepresenteerd, bepaald over elk uur in de maand maart 2020. De daarbij gebruikte bodemligging is gelijk aan die in de Ecotopenkaart (opnames tussen 2018-2021 voor de verschillende gebieden) en wijkt daarmee iets af van de Baseline data. Omdat de orbitaalsnelheid niet direct door het SWAN-Kuststrookmodel berekend wordt, is deze per roostercel berekend uit de waterdiepte, de golfamplitude en de golfperiode middels lineaire golftheorie. Hierbij zijn alleen windgolven meegenomen welke dominant zijn in de Waddenzee, niet de swell die vooral een rol speelt op de Noordzee.

De hoogste orbitaalsnelheden treden uiteraard op direct zeewaarts van de eilanden. De laagste waarden treden op in de geulen; deze zijn immers diep. Vooral in de westelijke Waddenzee treden op de platen ook wat hogere orbitaalsnelheden op, net als op de Friese kwelders.